درباره ماموریت وایکینگ ۱ و ۲ در ۱۹۷۶ چه میدانید؟
تاریخ انتشار: ۲۰ شهریور ۱۴۰۲ | کد خبر: ۳۸۶۶۱۷۷۸
در سال ۱۹۷۶، ناسا فرودگرهای وایکینگ ۱ و وایکینگ ۲ را به فضا پرتاب کرد که چهار آزمایش مجزا برای کشف چشمانداز مریخ برای یافتن نشانههای حیات انجام دادند. اخترزیست شناس، دیرک شولتزه ماکوخ از دانشگاه فنی برلین، استدلال بحثبرانگیزی را مطرح کرده مبنی بر اینکه فرودگرهای وایکینگ ناسا ممکن است تقریبا ۵۰ سال پیش ناخواسته حیات میکروبی مریخ را نابود کرده باشند.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمیشوند!
فرضیه او که در مقالهای در ۲۷ ژوئن درBig Think» منتشر شد، اخیرا باعث بحث میان کارشناسان شده و مسائلی را پیرامون جستوجوی حیات فرازمینی مطرح کرده است.
آزمایشهای فرودگرهای وایکینگ ۱ و وایکینگ ۲ در سال ۱۹۷۶ شامل طیفسنج جرمی کروماتوگراف گازی (GCMS)، آزمایش انتشار برچسبگذاری شده، آزمایش انتشار پیرولیتیک و آزمایش تبادل گاز بود. هر کدام به دنبال درک مکانیسمهای متابولیک، فتوسنتزی و تنفسی بودند که میتوانست در خاک مریخ وجود داشته باشد. با این حال، نتایج این آزمایشها دانشمندان را برای دههها سردرگم کرده است. برخی، مانند آزمایشهای آزادسازی برچسبگذاری شده و انتشار پیرولیتیک، به فعالیتهای متابولیکی مربوط بودند و برخی دیگر، بهویژه آزمایش تبادل گاز، نتایج منفی به همراه داشت.
شولتزه ماکوخ معتقد است که فرودگرهای وایکینگ که با چشمانداز زمین محور طراحی شدهاند، ممکن است نمونههای مریخ را بیش از حد از آب اشباع کرده باشند. روی زمین، آب اغلب به عنوان یک حلال جهانی برای حیات در نظر گرفته میشود. با این حال، در مریخ، که به طور قابل توجهی متفاوت است، آب بیش از حد ممکن است مضر باشد.
شولتزه ماکوخ از صحرای آتاکاما در شیلی - خانه میکروبهایی که در آبوهوای بسیار خشک رشد میکنند - به عنوان مشابه زمینی احتمالی نام میبرد. این موجودات در سنگهای متخلخل که حداقل رطوبت اتمسفر را جذب میکنند، رشد میکنند. اعتقاد بر این است که سنگهای مشابهی در مریخ وجود دارند، که شولتزه ماکوخ را به این سوال واداشت که آیا فرودگرهای وایکینگ ممکن است با غرق کردن میکروبهای مریخی در آب، آنها را از بین برده باشند؟
به گفته او، نیم قرن پس از ماموریت وایکینگها، چیزهای زیادی تغییر کرده است. کاوشگرها و مریخ نوردهای بیشتری سطح مریخ را با جزئیات بیشتری کاوش کردهاند.
آلبرتو فیرن، اختر زیستشناس در دانشگاه کرنل و یکی از نویسندگان یک مطالعه در سال ۲۰۱۸، از نظریه شولتزه ماکوخ حمایت میکند و میگوید که آب بیش از حد میتواند منجر به نابودی میکروبهای مریخی شده باشد و در نتیجه میتوان نتایج متناقض وایکینگ را توضیح داد.
در سوی دیگر بحث، کریس مککی، یک اخترزیستشناس در مرکز تحقیقات ایمز ناسا، استدلال میکند که ماموریتهای بعدی مانند فرودگر فونیکس ناسا توضیحات دیگری را ارائه کردهاند. مک کی از کشف پرکلراتها - دستهای از مواد شیمیایی که در زمین نیز یافت میشود - به عنوان شواهد کافی برای رد هرگونه حدس و گمان در مورد حیات مریخ اشاره میکند.
این اولین بار نیست که کارشناسان در مورد احتمال تاثیر آزمایشهای وایکینگ بر زندگی مریخی بحث میکنند. در سال ۲۰۱۸، محققان عنوان کردند که گرم کردن نمونههای خاک در طول آزمایشها میتوانست یک واکنش شیمیایی را آغاز کند و در نتیجه هر میکروبی را از بین ببرد. با این حال، اکثر دانشمندان همچنان نسبت به این نظریهها تردید دارند.
در حالی که ادعای شولتزه ماکوخ توسط بسیاری تحریکآمیز تلقی میشود، اما چالشها و پیامدهای مهم جستجوی حیات در سیارات دیگر را یادآوری میکند. اینکه آیا ماموریتهای وایکینگ واقعا با اشکال حیات مریخ تماس پیدا کردند و نابودشان کردند، موضوعی بحثبرانگیز است که نیاز به بررسی بیشتر و روشهای بالقوه پیچیدهتر در ماموریتهای آینده مریخ دارد.
منبع: همشهری آنلاین
باشگاه خبرنگاران جوان وبگردی وبگردیمنبع: باشگاه خبرنگاران
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را بهطور اتوماتیک از وبسایت www.yjc.ir دریافت کردهاست، لذا منبع این خبر، وبسایت «باشگاه خبرنگاران» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۸۶۶۱۷۷۸ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتیکه در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
در چه حالتی دایناسورها بار دیگر به چرخه حیات برمیگردند؟
به گزارش همشهری آنلاین، برخی از جانوران هم بر اثر بلایای طبیعی عظیم از بین رفته و منقرض شدهاند؛ نمونه واضح آن هم دایناسورها هستند؛ موجودات ماقبل تاریخی که گفته میشود، بهدلیل برخورد یک شهابسنگ بزرگ به زمین منقرض شدهاند. ولی حالا رئیس پژوهشگاه رویان بهصورت تلویحی به این نکته مهم اشاره کرده که علم چنان پیشرفتی داشته است که میتوان نسل دایناسورها را احیا کرد.
احیای جانوران منقرضشده
دکتر عبدالحسین شاهوردی در یک برنامه تلویزیونی گفت: «علم نشان داده که میتواند چنین دستکاریهایی را انجام دهد و حیوانی را که سالها پیش منقرضشده، با بهدست آوردن بخشی از آن و دسترسی به سلولهایش، دوباره احیا و تکثیر کند.»
فرایند احیا
احیای یک جانور از طریق سلول یک فرایند پیچیده و شگفتانگیز است که توسط مکانیسمهای مختلف درون سلولی انجام میشود.
سلولها واحدهای اصلی ساختاری و عملکردی هر جانور هستند. زمانی که یک جانور مرده است، سلولهای آن دچار تغییرات فیزیولوژیکی میشوند. با احیای یک جانور، فرایندهای سلولی مختلف فعال میشوند. این شامل مواردی مانند تولید انرژی (ATP) توسط میتوکندری، ساخت پروتئینهای جدید توسط ریبوزوم و تکثیر سلولی برای جبران سلولهای مرده میشود.
یکی از مراحل اصلی در احیای یک جانور، تکثیر سلولی است. در این فرایند، سلولهای مرده جایگزین میشوند تا بازسازی بافتها و اعضا امکانپذیر شود. این فرایند میتواند توسط سلولهای استخوانی، ماهیچهای، یا سایر انواع سلولهایی که قادر به تکثیر هستند، انجام شود.
هنگامی که یک جانور مرده، احیا میشود، سیستمهای عملکردی اعضا وانضمامات نیز نیاز به بازیابی دارند. بهعنوان مثال، اگر قلب یک جانور مرده شود، انجام تکنیکهای احیای قلبی، اعمال داروهای مؤثر، یا حتی جراحی ممکن است لازم باشد تا قلب دوباره به درستی کار کند.
با احیای یک جانور، نیازهای تنفسی و عملکرد مغز نیز باید پشتیبانی شود. این شامل اطمینان از تامین اکسیژن بافتها و سلولها و همچنین بهبود عملکرد مغز و سیستم عصبی مرکزی است.
بیشتر بخوانید:
این دایناسورهای خونخوار از میمون ها باهوش تر بودهاند؟
ردپای دایناسورها در ایران
دکتر مجید میرزایی، دانشیار فسیلشناسی از دانشگاه زنجان به همشهری گفت: «موضوع آثار و بقایای بهجا مانده از جانوران ماقبل تاریخ، بهخصوص دایناسورها را در ایران باید به دو بخش ردپا و آثار استخوانی تقسیم کرد. بخش نخست که به مشاهده آثار ردپای دایناسورها در ایران مربوط میشود، بیشتر و متنوعتر است. در بخش دوم هم تنها اثر استخوانی کشفشده در منطقه شمال کرمان به یک نمونه از دندان دایناسور منحصر و محدود میشود. این تنها اثری است که میتوان با اطمینان به آثار اسکلتی دایناسورها در ایران نسبت داد و قطعا احتمال پیداکردن آثار بیشتر هم وجود دارد.»